Duitse Douane

Vorige week kwamen we met een koffer te weinig in Nederland aan. Onze 3de koffer konden we niet zelf meenemen omdat we teveel gewicht ingepakt hadden. In totaal mochten we 40 kilo aan bagage inchecken, wij hadden 15 kilo over. De extra kilo's betalen en alsnog inchecken is een hele dure grap, dus wij hebben één koffer als 'unacompanied baggage' per vrachtpost verstuurd. Ook niet echt goedkoop, maar te doen. Omdat we dichter bij het vliegveld in Düsseldorf wonen dan bij Schiphol, stuurden we de koffer daarheen.
Vrijdag moesten we daarom naar Duitsland om onze laatste bagage op te halen. Dat ging niet zonder slag of stoot. Eerst en vooral was er eerder in de week bijna een hele ochtend mee gemoeid voordat het precies duidelijk was waar de koffer opgehaald kon worden en hoe de procedure was. Uiteindelijk kon een aardige Australiër (in Düsseldorf) van Qantas exact uitleggen wie er gebeld moest worden en waar we naar toe moesten. Op de, overigens zeer vriendelijke, Duitse medewerkers was het spreekwoord 'van het kastje naar de muur...' zeer toepasselijk. Dat was achteraf een alleszeggend voorteken!
Op naar Düsseldorf dus, een uurtje rijden van Mill. Ondanks het aanbreken van de meivakantie in Nederland en het lange weekend van 1 mei in Duitsland, zat het verkeer mee en stonden we inderdaad na 55 minuten voor de slagboom bij DUS Air Cargo Center. Die slagboom ging niet zomaar open, vanachter een raampje zat ons eerste obstakel driftig nee te schudden. Mét de 'bewijspapieren' in mijn hand liep ik naar hem toe, maar hij bleef maar terugwijzen. Uiteindelijk kon ik hem duidelijk maken dat we écht aan de andere kant van zijn slagboom moesten zijn en mochten we doorrijden. DUS Air Cargo Center heeft 4 ingangen, A-B-C en D, op ons papier stond dat we Eingang C moesten hebben. Toen dachten we nog dat het zo gepiept zou zijn, maar C was pas het eerste loket. Daar hadden ze inderdaad een document voor ons en na betaling mochten we door naar de volgende ronde: volgens de beambte meteen links onder de trap door de deur en dan rechts. Zo gezegd zo gedaan, maar dat was hélemaal fout. Na overhandiging van het net verkregen document werden we toegesnauwd (echt waar) dat we hier 'nicht richtig' waren en moesten we terug. Daar hadden we niet zoveel zin in, we wilden precies weten waar we dan wél heen moesten. Met veel armgebaar en harde woorden begrepen wij er eigenlijk nog niks van. Gelukkig kwam er net een vriendelijke Duitse jongen aan (van allochtone afkomst zo te zien) die ons meenam en de juiste weg wees. Bij dit loket waren we inderdaad goed, het was al wel hindernis nummer 4 als je de slagboom meerekent. De douane-beambte die ons ging helpen vroeg als eerste:"Ausweis bitte"! Echt waar! Toen hij onze verwarde gezichten zag, voegde hij daar aan toe:"Passport is auch richtig". Maar de toon was gezet. Na veel stempels en gegevens overtikken op de computer, werden we naar de volgende verwezen. Nog steeds konden we onze koffer niet ophalen, terwijl we al getekend hadden voor correcte ontvangst én betaald voor de afhandelingskosten. Eerst moesten we naar nóg een loket (nummer 5), daar wilden ze ook weer geld van ons voor het 'bewaren' van onze koffer. Uiteraard moesten daar weer formulieren voor ingevuld worden met veel stempels erop. Met het laatste officiële papier in onze hand werden we weer naar C gestuurd om daar te wachten tot onze naam zou worden omgeroepen. Op mijn vraag:"Wie lange geht dás dauern?" kreeg ik slechts opgetrokken schouders en 2 opgeheven handen met de palmen naar boven als antwoord. Het laatste obstakel bleek een soort IKEA magazijn te zijn waar met steekwagentjes rondgereden werd om 'das Gepäck' uit de rekken te halen. Na een laatste handtekening konden we eindelijk, na ongeveer een uur van loket naar loket te zijn gestuurd, onze 3de koffer (met voornamelijk vieze was...) mee naar huis nemen.