Meubeltoerisme?

Wel eens op een zondagmiddag naar IKEA geweest? Dat kun je eigenlijk beter niet doen, maar tegen beter weten in begingen wij vorige week deze stommiteit nog maar eens. Omdat we een belofte in te lossen hadden die alleen maar daar vervuld kon worden.
IKEA Utrecht is, vooral bij slecht weer, een geliefde plek van menige inwoner van die stad om een anders saaie middag door te brengen. Als je eenmaal binnen bent door de draaideur kun je meteen aansluiten en aan de schuifelprocessie langs de diverse meubelopstellingen beginnen. Af en toe iemand inhalen lukt wel, maar heeft weinig zin omdat het even verderop weer gewoon stilstaat. Eigenlijk is er weinig verschil met de file buiten, die waar je net in stond op weg naar het woonwarenhuis.
Het was deze zondagmiddag zó druk dat er zelfs een lange rij voor de ballenbak stond: het kinderparadijs was vol en er kon pas een nieuw kind in als een van de geparkeerde kinderen mee naar huis mocht. Ook hier weer opvallende overeenkomsten met de verkeerssituatie buiten: in de parkeergarage was het zelfs na de aanwijzingen van de parkeerwacht zoeken naar een plaatsje.
Wij hadden een echt doel, op zoek naar een kastje dat even hoog en diep was als een aanrecht en niet breder dan 1,08 meter, konden wij hele stukken zonder vertraging voorbijschuifelen. Af en toe zagen we iets wat voor ons kastje zou kunnen doorgaan, maar dan was het óf te hoog, óf te breed. Ook losse kubussen waren niet zo te rangschikken dat ze voldeden aan onze eisen. Doorschuifelen maar dus. Bij de keukenafdeling (waar wij onze hoop eigenlijk helemaal op gevestigd hadden) was helemaal niks betaalbaars te vinden, al kwamen de afmetingen wat hoogte en diepte betreft wel érg in de buurt. Uiteindelijk vonden we precies wat we zochten bij de slaapkamerkasten, een commode met schuifladen voldeed helemaal aan de gestelde eisen. Na het nummer opgeschreven te hebben, konden we doorschuifelen naar het magazijn waar gelukkig nog genoeg voorraad aanwezig was.
Bij de kassa duurde het, zoals altijd, veel langer dan je zou mogen verwachten. Daarvoor waren er allerlei kassakoopjes langs de wachtrij uitgestald, zodat men niet echt onopvallend uitgenodigd wordt tot impulsaankopen. De prachtige - grote - wijnglazen die ik niet kon laten staan, staan nu te glimmen in mijn glazenkast!
Als je denkt dat je klaar bent als je de kassa gehad hebt, kom je van een kouwe kermis thuis. Buiten is het zo mogelijk nog een groter gekkenhuis dan binnen. Op het laadplatform staan teveel auto's te erg in de weg en het is nog een hele kunst om de gekochte artikelen in de auto te krijgen.
Zondag stond er een auto wel héél erg in de weg: een donkerblauwe Peugeot reageerde niet meer op het startsignaal via de afstandsbediening. De eigenaar van deze auto was een nerveuze man die al bij diverse mensen geïnformeerd had of ze hem misschien konden helpen. Hij zei thuis nog wel een reservesleutel te hebben en volgens hem zou de auto het daarmee wel weer doen. Of dat zo is, hebben wij niet meer meegemaakt. Wel hebben we de man een lift gegeven naar zijn huis, zodat hij daar in ieder geval de sleutel op kon halen. Hij zou dan later met de buurman teruggaan. In de auto zat hij zich steeds druk te maken over zijn achtergelaten auto, maar echt helpen konden we hem ook niet. Misschien was het toch handiger geweest als hij gewoon de Wegenwacht had gebeld, dan had hij bij zijn auto kunnen blijven.
Nadat we de man in de buurt van het Wilhelminapark af hadden gezet, waren we al bijna in de Deken Roesstraat. Onze eindbestemming was hier, 6 trappen op met een pak van 48 kg. Gelukkig is de nieuwe eigenaar van de kast een jonge kerel die dat 'moeiteloos' naar boven sjouwde!