Zo, de kerstspullen staan weer voor een jaar op zolder. Het zou kunnen dat we ze nog voor de volgende kerst ergens anders neer moeten zetten, en of dat op een zolder zal zijn daar kunnen wij nu nog niets over zeggen. Maar als rasechte optimist geloof ik er vast in dat we een leuke plek voor die spullen gaan vinden, dit jaar of misschien volgend jaar. Maar eerst ons eigen huis verkopen, zo is dat.
Zó klein was ze, het baby'tje dat vorig weekend lekker op mijn schoot lag te slapen. Vijf weken pas, een mensje in het klein net als haar grote zus van bijna 2 die er o zo lief voor was. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat onze kinderen zo klein waren en wij de jonge, trotse ouders.
Zo gezellig was het bij onze jongste zoon en zijn vriendin toen wij daar deze week aan tafel zaten. Onze eigen tafel nog wel, waar de herinneringen aan versierde pannenkoeken en de vele kinderfeestjes zich tegelijk met het heerlijke eten aandienden. Nu vormt die tafel het middelpunt in hun eigen huisje en waren wij er te gast.
Zó, heet ook de voorstelling van Brigitte Kaandorp waar wij dinsdag in Utrecht bij waren. Brigitte die probeert duidelijkheid te scheppen in deze verwarrende tijden. Hele verhandelingen houdt ze daarover, nog eens extra uitgelegd op grote vellen papier. Puntsgewijs probeert ze de chaos om ons heen te bestrijden en komt uiteindelijk tot geweldige conclusies. Een geweldige show, deze originele 'Kaandorp' vol praatjes afgewisseld met liedjes, die overigens begon met grote inzet van het publiek. Bij binnenkomst werd iedereen voorzien van een kazoo en toen het gordijn openging, hing er een groot doek met daarop de eerste 2 regels van 'Land of hope and glory"..., alleen jammer dat die tekst er niet bijstond. Een enkele kenner van het notenschrift had het door, maar dat was in de massa niet te horen! De overzichtelijke show van Kaandorp begon daardoor allerminst geordend, een kakofonie was het! Maar Brigitte zou Brigitte niet zijn als ze het niet binnen de kortste keren geregeld had, want uiteindelijk draaide het maar om één vraag: 'Hoe?' Zó! dus.
Zó klein was ze, het baby'tje dat vorig weekend lekker op mijn schoot lag te slapen. Vijf weken pas, een mensje in het klein net als haar grote zus van bijna 2 die er o zo lief voor was. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat onze kinderen zo klein waren en wij de jonge, trotse ouders.
Zo gezellig was het bij onze jongste zoon en zijn vriendin toen wij daar deze week aan tafel zaten. Onze eigen tafel nog wel, waar de herinneringen aan versierde pannenkoeken en de vele kinderfeestjes zich tegelijk met het heerlijke eten aandienden. Nu vormt die tafel het middelpunt in hun eigen huisje en waren wij er te gast.
Zó, heet ook de voorstelling van Brigitte Kaandorp waar wij dinsdag in Utrecht bij waren. Brigitte die probeert duidelijkheid te scheppen in deze verwarrende tijden. Hele verhandelingen houdt ze daarover, nog eens extra uitgelegd op grote vellen papier. Puntsgewijs probeert ze de chaos om ons heen te bestrijden en komt uiteindelijk tot geweldige conclusies. Een geweldige show, deze originele 'Kaandorp' vol praatjes afgewisseld met liedjes, die overigens begon met grote inzet van het publiek. Bij binnenkomst werd iedereen voorzien van een kazoo en toen het gordijn openging, hing er een groot doek met daarop de eerste 2 regels van 'Land of hope and glory"..., alleen jammer dat die tekst er niet bijstond. Een enkele kenner van het notenschrift had het door, maar dat was in de massa niet te horen! De overzichtelijke show van Kaandorp begon daardoor allerminst geordend, een kakofonie was het! Maar Brigitte zou Brigitte niet zijn als ze het niet binnen de kortste keren geregeld had, want uiteindelijk draaide het maar om één vraag: 'Hoe?' Zó! dus.
(Geniet even mee van de toegift die Brigitte Kaandorp dinsdagavond weggaf)
Zo koud was het deze week, 's avonds laat zagen wij -180C op de display van de auto verschijnen. En ook zóveel sneeuw die maar niet weg wil, we zitten er maar mee. Zo zag ik een buurman een flinke buiteling maken toen hij de straat over wilde steken. Als in een tekenfilm: eerst de benen de lucht in waarna hij met een grote smak op rug en achterhoofd belandde. Er even snel heenlopen om hulp te bieden, was onmogelijk als ik niet ook ruggelings op straat wilde belanden. Hij was er even helemaal dizzy van, reageerde een beetje verward, maar gelukkig zag ik hem de volgende dag weer gewoon rondlopen.
Zo is dit stukje ook weer voor elkaar, op Station-Mill deze week een bericht uit het ondergesneeuwde Mill, maar ook over de eerste woning die wij in 's-Hertogenbosch bekeken hebben.
Zo is dit stukje ook weer voor elkaar, op Station-Mill deze week een bericht uit het ondergesneeuwde Mill, maar ook over de eerste woning die wij in 's-Hertogenbosch bekeken hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten