Vijftien maanden is een lange tijd waarin veel is gebeurd. Op een mooie dag in augustus 2004, mijn verjaardag, werd ons huis in Nieuwegein officieel te koop gezet. We waren, door de ligging en de grootte van het pand, erg optimistisch over onze kansen om het snel te verkopen. In Brabant hadden we inmiddels een huis gevonden dat zich aan ons opdrong als onze toekomstige woning. We konden er niet omheen, dat huis in Mill was voor ons bestemd.
Er kwamen wel kijkers in Nieuwegein, maar dat bleken vaak geen kopers. Er was altijd wel iets niet goed aan het huis of de tuin. Te groot, moest nog teveel aan gebeuren om het aan de smaak van de kijkers aan te passen, teveel trappen, moeilijke tuin en nog veel meer wat er niet aan deugde. Omdat wij net hadden gevoeld wat een huis met je kan doen, wisten wij dat die kijkers nóóit onze kopers zouden worden. Als een huis jóu wil, dan vallen alle bezwaren weg en zie je alleen maar hoe geweldig het kan worden!
De tijd verstreek en wij tekenden een voorlopig koopcontract voor onze toekomstige woning. Soms kregen we het benauwd van het idee dat er nog steeds geen echte koper was komen opdagen. Er kwamen zelfs maanden voor waarin geen enkele kijker zich meldde. Wij gingen naar de notaris, dronken champagne in ons nieuwe huis en begonnen er vervolgens enthousiast een thuis van te maken. Schilderwerk, vloeren leggen, nieuwe keuken, nieuwe badkamer en heel veel klussen en klusjes. Terwijl we nog in ons oude huis woonden, knapten we het nieuwe helemaal op. In Nieuwegein werd het er niet mooier en gezelliger van, in dat huis waarin we bijna 18 jaar gewoond hadden. Ook het grote inpakken was begonnen, kasten werden afgebroken en overal stonden dozen. Gelukkig kwamen er toen ook niet zo veel kijkers.
Na de verhuizing, 5 maanden nadat het bord Te Koop in de tuin werd geplaatst, kwamen we alleen nog in het huis als er kijkers werden verwacht. Beetje opruimen, de post weghalen en controleren of alles nog in orde was. Erg vaak hoefde dat niet en heel soms vergaten we wel eens dat we nog een te koop staand huis bezaten. We leefden gelukkig in ons nieuwe dorp en hadden het druk met alles wat er na een verhuizing komt kijken. In onze nieuwe woning kwamen wel veel kijkers!
Na een half jaar wachten op die ene koper, werd de vraagprijs naar beneden bijgesteld. Dat gaf niet meteen resultaat, maar zo af en toe kwam er weer eens iemand kijken. Nog steeds hoorden wij via de makelaar dezelfde argumenten waarom er niet gekocht werd. Nu het huis leeg stond was het nog sneller duidelijk dat het niet altijd naar de smaak van de kijkers was "ingericht". We kregen steeds vaker de bekende opmerking "Je hebt maar één koper nodig" te horen, maar wij vroegen ons zo langzamerhand af waar die dan toch bleef.
Toen we 9 maanden in ons nieuwe huis woonden, meldden zich eindelijk kijkers die enthousiast reageerden op de ruimte. Ze waren dan ook op zoek naar een grote woning. Met veel opslagruimte. Tot 3 maal toe moest er gekeken worden, telkens met andere gezinsleden. Gelukkig is daar de makelaar voor. Na de 3de keer werd er geboden, de kijker was een koper geworden. Die ene koper die we nodig hadden, was toch nog op komen dagen. Na 15 maanden geduld hebben wij ons huis verkocht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten