De Franse Keuken

Dit weekend waren we in Parijs, voor de zoveelste keer. Het verveelt echter nooit, we zouden er eigenlijk nog veel vaker heen willen. Maar voorlopig houden we het op zo'n twee keer per jaar, dat is nog te combineren met allerlei andere tripjes die we zo graag maken.
We vertrokken op vrijdagmiddag om 16.10 uur vanaf Brussel en het lukte nét niet om voor het donker in Parijs aan te komen. Toch kozen we ervoor om vanaf het Gare du Nord naar het hotel in de buurt van de Place de la République te lopen. Het is altijd fijn als je alvast wat van je directe omgeving gezien hebt, zo weet je dan bijvoorbeeld waar de avondwinkeltjes zitten en je ontdekt wellicht leuke restaurantjes. De omgeving waar we deze keer terechtkwamen was erg in de buurt van die van een vorige keer, we zagen dus al veel vertrouwde dingen.
Het hotel was oud, maar netjes en we werden er vriendelijk ontvangen. De lift had helaas wel een redelijk verontrustend opschrift: Maximaal 2 personen zonder bagage of 1 persoon met bagage. En daar moet je dan mee naar de vierde verdieping. Het noodlot tartend zijn wij er toch met z'n tweeën mét bagage ingestapt, toen was de lift ook vol! Gelukkig hebben we het overleefd, want ons weekend in Parijs moest tenslotte nog beginnen. Eenmaal aangekomen in je hotelkamer, wil je daar eigenlijk altijd weer zo snel mogelijk weg: de stad in. We besloten om met de metro richting St. Michel te gaan en vonden daar in de Rue St. Séverin (eigenlijk dus gewoon de St. Severinusstraat) een leuke bistro, genaamd Le Grand Bistro. Onder een berenvel en een opgezette fazant schuif je aan je tafeltje met links en rechts minimale ruimte tot de tafeltjes van de buren. Op de kaart stonden allerlei heerlijkheden uit de bergen (Spécialités des Montagnes) en het was niet moeilijk om daaruit iets lekkers te kiezen.
Een van onze "hobby's" in den vreemde is altijd om erachter proberen te komen welke nationaliteit de andere gasten hebben. We hoorden veel Nederlands, ook Duits en Engels, maar onze naaste buren waren moeilijk te plaatsen. Uiteindelijk maakten ze zelf een einde aan onze onzekerheid door ons om raad te vragen in een Franse taalkwestie. Wij werden in gebrekkig Engels om hulp gevraagd bij hun conversatie met ober Zidane, de oudste van de twee wilde graag in het Frans vragen welk dessert hij volgens Zidane "verdiende". Zo kwam er een leuk gesprek op gang, ze bleken uit Brazilië te komen en een week in Europa te zijn. In die week gingen ze 5 (vijf!!!) congressen bezoeken die te maken hadden met krachtcentrales, zelf waren ze ingenieurs in powerplants. Vrijdag, de dag dat ze aangekomen waren, was hun vrije dag en brachten ze in Parijs door. Uiteindelijk hadden we een heel leuk gesprek over Brazilië, Nederland, Nederlandse immigranten in Brazilië, Parijs, koffie en nog véél meer. Van Zidane kregen de heren tarte tatin, het toetje dat ze blijkbaar "verdienden".