De eerste oudejaarsavond voor ons in Mill is erg rustig verlopen. Er werd wel vuurwerk afgestoken voordat het 12 uur was, maar daar hadden we nauwelijks hinder van. Onze hond dacht daar echter anders over. Vanaf de eerste knal die we hier hoorden, dat was ergens in de middag van 30 december, reageerde de hond paniekerig. Vreemd als je bedenkt dat we de jaren hiervoor aan een park woonden waar al vanaf half oktober geknald werd. En niet zo'n beetje geknald, maar in de maanden tot Nieuwjaar werd daar voor kapitalen de lucht in geschoten. Zelf gefabriceerd met enorm harde knallen, venijnige rotjes met scherpe knallen en de talloze mislukkelingen met gesis en toch nog onverwachte knallen. Klaarblijkekijk wennen ook honden eraan, want echt reageren deed ze daar nooit op.
Hier in Mill is dat echter een ander verhaal, hier moet territorium worden bewaakt! De paar knallen die we de dag ervoor en op Oudjaar zelf hoorden, werden flink afgeblaft. Vooral als de hond buiten in de tuin was, moest er gegromd worden om vervolgens met de staart tussen de benen snel naar binnen te vluchten. Want bewaken is één ding, dapper standhouden ligt niet in de aard van ons beestje. Binnen nagrommen wel en bij een volgende knal gewoon weer opnieuw blaffen.
's Avonds was de hoek van de Stationsstraat met de Juliana- en de Bernardstraat een favoriete plek voor de paar kinderen die bij ons in de buurt wonen. Daar mochten ze al voor 12 uur hun knalvuurwerk afsteken, om een uur of 10 was dat blijkbaar allemaal op. Om 12 uur was er wel enig lawaai, maar niet echt veel en uiteindelijk wende zelfs onze dappere viervoeter eraan. Die was inmiddels al lang door zijn korte pootjes gezakt en lag onderuit in diepe slaap verzonken, af en toe zichtbaar en luidruchtig dromend. Van mooi siervuurwerk, of misschien een knappe reu uit de buurt of gewoon van een heel lekker groot bot....? Dat zullen we nooit weten, maar het jaar begon voor ons alledrie heel rustig en gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten