In de file naar de tandarts

Dat ik een populaire tandarts heb, weet ik al enige tijd. Ze neemt geen nieuwe patiënten meer aan, helaas voor vrienden van ons die op zoek waren naar een nieuwe tandarts. Ze is niet alleen populair, ze is ook goed en vooral heel aardig. Alhoewel we al bijna een jaar in Mill wonen, ben ik nog steeds client - zo heet dat volgens mij tegenwoordig - bij mijn tandarts in Nieuwegein. Hoe lang ik daar al kom, weet ik niet meer precies, maar het moet al heel wat jaren zijn. Inmiddels zijn er namelijk al veel van mijn tanden en kiezen door haar onderhanden genomen. Omdat ik het niet zo op tandartsen heb, vooral niet op waar ze allemaal mee bezig zijn als jij machteloos met open mond in hun stoel ligt, is een bezoek voor mij altijd weer spannend. Toch ga ik keurig ieder half jaar: ik maak een afspraak nadat ik een kaartje van de tandarts heb ontvangen.
Zo was ik dus deze week weer aan de beurt voor mijn halfjaarlijkse bezoek aan Pia, mijn tandarts. De afspraak werd niet te vroeg gemaakt, in verband met de files. Half 10 werd ik in Nieuwegein verwacht en vol goede moed ging ik net iets voor 8-en op pad. Dat lijkt erg vroeg voor een afstand waar je normaal een uurtje over doet, maar de ervaring leert dat het wel eens nodig zou kunnen zijn. Tot Den Bosch was er niks aan de hand en scheurde ik lekker over de nieuwe A59. Helaas had ik inmiddels al wel op de radio gehoord dat er een enorme file stond op de A2: 14 kilometer tussen knooppunt Deil en Everdingen. Stiekem hoopte ik dat die al aan het oplossen was en reed rustig verder. Veel anders kun je dan ook niet doen, als je eenmaal op de snelweg zit. Nog vóór Waardenburg, op de brug bij Zaltbommel reed ik de fuik in. Dat werd dus waarschijnlijk een lange lijdensweg. Moest ik al bellen, of nog even wachten? Uiteindelijk besloot ik om 9 uur toch maar te bellen, ik stond toen al enige tijd stil bij Deil. Half 10 zou echt nooit meer gaan lukken en ik was bang dat ik voor niks op weg was.
Het duurde even voordat ik Pia aan de lijn kreeg, ze heeft geen assistente en moet tussen de bedrijven door zelf haar telefoon opnemen, en ik haar kon vertellen dat ik waarschijnlijk veel te laat zou komen. Wonder boven wonder was dat geen probleem, de patiënt na mij had wegens ziekte afgezegd en de rest schoof dan maar wat op. Geweldig, mijn tandarts is niet voor niets zo populair. Na nog eindeloos stilstaan en langzaam rijdend sukkelen, reden we opeens weer door toen we eenmaal Everdingen waren gepasseerd. Net na 10-en kwam ik binnen bij Pia en kon meteen de stoel in. Oei, een gat in mijn kies (dat wist ik wel, geen verrassing) en na de verdovende prik, tandsteenbehandeling en het echte handwerk van boren, vullen en restaureren was ik er weer voor een halfjaar mee klaar. In de wachtkamer zat inmiddels iemand al te lang te wachten, ikzelf ging nog even lekker koffiedrinken bij een vertrouwd adres in Nieuwegein. Even bijkletsen met mijn vriendin, wat overigens nog niet meeviel met mijn nog halfverdoofde mond!