Een volle week

Wát een week hebben wij achter de rug. Allemaal leuke dingen in een paar dagen. Dat dat ten koste van wat nachtrust ging, namen we maar op de koop toe. Alhoewel we geen 20 meer zijn, kunnen we het voor deze ene keer wel volhouden. 's Avonds laat erin en 's ochtends erg vroeg er weer uit. Of zoals wij vroeger tegen onze zonen zeiden toen ze begonnen met uitgaan: "'s Avonds een vent? Dan ook 's ochtends een vent!"
Het begon allemaal op dinsdag met een bezoek aan het Antwerpse Sportpaleis. We verheugden ons al een hele tijd op deze avond: Bruce Springsteen met The Seeger Sessions Band gaven daar een enorme show ten beste. Hun 'American Land 2006 Tour' was een echte belevenis. Met 17 topmuzikanten op het podium knalde het er echt uit.
(Uit 'De Standaard Online': "De entertainer had er lol in. Hij scheurde zijn stembanden haast stuk op ,'John Henry', terwijl zijn zestienkoppige band blies, streek en sloeg dat het een lust was. Twee violen, vier koperblazers, banjo, accordeon, enzovoort. En dan de kleren: petten, hoeden, bretellen, en maar liefst zes man in colbertjasjes. Wat een bende!")
Veel Amerikaanse traditionals zoals die vroeger door Pete Seeger op de plaat waren gezet, werden nu vertolkt door een enthousiaste band in prachtige arrangementen van Bruce Springsteen. In het Sportpaleis dat tot de nok toe volzat met echte fans, was de sfeer er vanaf het begin tot het eind van de show. Soms sentimenteel - maar wel echt Amerikaans, soms Springsteen-wild, Bruce had en hield iedereen in zijn macht. We hebben geprobeerd om er zelf een telefoonvideootje van te maken, maar zaten zo ver weg dat er niet veel te zien valt op het kleine schermpje. Daarom een link naar YouTube, klik hier. 's Avonds láát - het concert was om kwart over 11 afgelopen en onze auto stond op de parkeerbonveilige afstand van 20 minuten lopen - reden wij tevreden terug naar Mill.

Playlist: Blinded by the light - John Henry - Old Dan Tucker - Further on (up the road) - Jesse James - O Mary don't you weep - Bobby Jean - Erie Canal - My Oklahoma Home - The ghost of Tom Joad - Mrs McGrath - How can a poor man stand such times - Jacob's Ladder - Long time coming - Jesus was an only son - Open all night - Pay me my money down
---
Fire - You can look - When the saints - This little light of mine - American Land

Op woensdag was het 8 november, voor onze familie een jaarlijks terugkerende 'gedenkdag' waarop wij altijd met zoveel mogelijk familieleden uit gaan eten. Dit jaar in Utrecht bij 030, een prima restaurant maar voor een heleboel van ons wel ver weg en moeilijk bereikbaar. Nadat we er heerlijk gegeten hadden en met de tram naar Nieuwegein waren gereden waar de auto nog bij het Antonius stond, was het alweer 9 november voordat we thuis waren.

Op vrijdag 10-11 tenslotte moesten wij natuurlijk als echte Rowwen Hèze fans naar het slotconcert in de tent in America. Traditiegetrouw doen wij dat met een stel vrienden, we eten vooraf bij een van ons thuis en gaan daarna samen richting Horst.
Nog vóór 9 uur stonden wij al in de tent waar op dat moment de Three Amigos niet zo'n heel beste country speelden (T.A. bleek een band te zijn die uit 5 personen bestond!). Het was nog niet heel druk, maar de 'échte fans' waren al druk bezig met springen en elkaar duwen in hun blote bast en kapotte T-shirts. Zo tegen de tijd dat het hoofdprogramma moest beginnen, begaven wij ons meer naar voren in de tent. Het werd ook steeds drukker en drukker. Uiteindelijk hadden we redelijk vooraan een plekje gevonden, echt helemaal midden tussen alle halfblote luidruchtige jongeren en onder een regen van bier. Zó druk hadden we het nog nooit meegemaakt, het stond echt hélemaal hutje mutje. Er werd ook enorm veel gelopen door 'het publiek', wat herhaaldelijk blauwe tenen tot gevolg had. Maar eindelijk dan - om 10 uur - begon Rowwen Hèze. Met het lieve liedje '50 Joar' zette Jack Poels in:
"'t Is niet te zeen, mar 't is echt woar
deze jong wuurdt bijna vieftig joar..."

Het duurde niet lang of de band had het publiek weer helemaal in hun ban. Maar na een half uur hielden ze er al weer mee op: pauze. Dat viel wel tegen, we kwamen er net lekker in. Als je maar goed genoeg meespringt met de rest, heb je echt niet zoveel last van al dat volk om je heen. Gewoon meedoen op de maat, de deinende houten vloer helpt je wel daarbij! De dj tijdens de pauze bleek een voorliefde te hebben voor Duitse schlagers - Limburg hè en bijna carnaval... - prima muziek om met kletsnatte T-shirts te gooien, zo bleek. Lekker als die boven op je hoofd vallen, of in één beweging je glas bier meenemen. Na een úúr waren de leden van Rowwen Hèze weer zo ver dat ze door wilden spelen. Afwisselend oude en nieuwe nummers zingend terwijl het publiek de vertolking van 'Vechte, Valle en Opstoan' demonstreerde. Alhoewel je daarbij het vechten mag weglaten, want al gaat het vreselijk lomp, er valt nooit een onvertogen woord en men is er heel vriendelijk voor elkaar.
Deze set duurde - met toegift waarin gelukkig toch nog 'De Peel in brand' werd gespeeld - tot 1 uur en was daarmee meteen het slot van het slotconcert. Alles bij elkaar dus slechts 2 uur Rowwen Hèze - met geweldige muziek, dat wel - dat kon beter. Zoals Bruce Springsteen die bijna 2½ uur aan één stuk speelde! Maar dat is dan ook een echte superster.
Voor liefhebbers een filmpje van YouTube, klik hier