Even spijbelen

Alhoewel we ons de tijd eigenlijk niet konden veroorloven, hebben we vanmiddag genoten van een flinke wandeling in de Ripse bossen.

Na het troosteloze paasweekend waren wij erg blij met deze mooie zaterdag, we hadden er echt geen zin in binnen te blijven. Dus hebben we het werk even aan de kant geschoven, het boek en de website met naderende deadline moesten maar even wachten, en zijn met hond Muis naar De Stippelberg gereden.






Tot onze verbazing was het er helemaal niet druk, we hadden het bos bijna helemaal voor onszelf! Omdat we er vaker wandelen, namen we niet de moeite om goed naar de route te kijken voordat we begonnen. We hielden met een half oog de rood/witte tekens in de gaten en als we die af en toe 'kwijt' waren dan gokten we de goede richting. Hierdoor werd onze wandeling twee keer zo lang als het uur dat we van tevoren hadden gepland, maar verloren loop je niet gauw op De Stippelberg.
Het is een prachtig bos, maar niet groot. En vandaag dus ook niet vol mensen, we zijn niet één andere wandelaar tegengekomen, alleen een eenzame fietser die ons al net zo vreemd aankeek als wij hem.


Als we daar wandelen, is het niet duidelijk voor wie het leuker is. Voor ons of voor de hond. Die sprint vooruit, moet dan uitgebreid aan een dode tak snuffelen, rent ons vervolgens weer voorbij en doet ontelbare plasjes om haar soortgenoten te laten weten dat ze er was. Heerlijk, zo'n ongecompliceerd plezier, daar word je vanzelf vrolijk van.
Waar je ook helemaal blij van wordt, is de lente die je overal om je heen in het bos ziet. Al die knoppen waar het prille groen heel voorzichtig uitpiept.
Heerlijk, dat spijbelgevoel als je daar loopt terwijl je eigenlijk achter je pc zou moeten zitten bikkelen. We halen het morgen gewoon weer in, volgens het weerbericht regent het dan toch weer als vanouds!