Pech

Het werd een hele andere zaterdag dan we gepland hadden. Dat begon eigenlijk al op vrijdagavond, zo tegen 8 uur. Toen belde mijn echtgenoot of ik hem bij de Bandenmolen in Reek kon komen halen, want na het tanken bleek zijn accu leeg te zijn en hij kon de auto niet meer starten. Omdat ik op dat moment nog aan het koken was, moest ik eerst de nodige voorzorgsmaatregelen treffen wat het eten betreft voordat ik kon vertrekken. Met het lood in de schoenen ging ik zo snel mogelijk op weg, want geloof me: voor iemand die zo nachtblind is als ik, is het geen lolletje om hier in de buurt over onverlichte binnenwegen richting Reek te rijden. Het werd nog erger dan ik dacht toen ook nog bleek dat er net iets uit de lucht was gevallen waardoor het spiegelglad was op de weg. Toen ik vanaf de Bernhardstraat linksaf de Hoogstraat in wilde draaien, schoof net voor mijn auto een fiets onderuit. Gelukkig stond ik al stil, omdat ik de weg niet vertrouwde en de fietsers daarom voor wilde laten gaan. Na de Langenboomseweg en de Udensedijk kon ik wat beter opschieten op de Middenpeelweg, maar het bleef uitkijken. Eenmaal bij het tankstation aangekomen, bleek het ook daar spiegelglad.
Mijn echtgenoot zat in zijn auto die nog bij de pomp stond, die moesten we naar een parkeerplek duwen. Ik sturen en hij achter de auto, tot ik opeens een harde bonk hoorde en zijn hoofd niet meer in de achteruitkijkspiegel zag. Twee zere knieën waren het resultaat van een jammerlijke glijpartij. Uiteindelijk stond de auto keurig in een parkeervak en wij besloten hem daar mooi te laten staan tot de volgende ochtend. Te laat en te donker om nog wat te proberen en we hadden bovendien onderhand wel honger.

Vanochtend bleek er weer een flink pak sneeuw gevallen te zijn, maar desalniettemin gingen we, mét startkabels, vrolijk op weg om te kijken wat we konden doen om de auto weer aan de gang te krijgen. Maar toen we eenmaal de motorkap open hadden, konden we nergens een accu vinden. Het instructieboekje moest daarvoor uitkomst bieden, maar het was toch niet zo simpel als we dachten. De accu zit bij een Citroën Xara Picasso ónder de bestuurdersstoel, maar de startpunten voor geval van nood onder de motorkap. We zagen daar inderdaad wel een pluspool, maar begrepen niet waar we dan de andere kabel aan moesten verbinden. Ook hulpvaardige voorbijgangers konden ons niet helpen en in het instructieboekje vonden we de oplossing niet. We hebben daarom onze garage in Mill maar gebeld en die adviseerde ons om de Bovag te bellen, aangezien we voor de Citroën een abonnement hebben op de mobiliteitsdienst van die organisatie. Zo gezegd, zo gedaan. Het zou 'een half uur of minder' duren voordat er iemand ter plekke kon zijn. Na ruim een uur wachten - gelukkig hadden ze binnen in de winkel bij het tankstation warme koffie - kwam er een grote gele sleepwagen van een autohulpdienst met een hele aardige chauffeur/technicus. Wij hadden er alle hoop op dat deze expert ons snel zou kunnen helpen. Hij dacht dat in eerste instantie ook, maar dat verliep heel anders. Alhoewel hij natuurlijk wel wist hoe de klemmen te plaatsen, gaf de auto helemaal geen sjoege. Niks, nog geen binnenlampje ging er aan. Hij wilde het daarom rechtstreeks op de accu proberen, maar dat was eenvoudiger gezegd dan gedaan. Om daarbij te kunnen, moet er eerst een soort tovergreep op de passagiersstoel toegepast worden zodat die naar voren kan kantelen. Met twee man sterk lukte dat maar net, je moet er toch niet aan denken dat je ergens alleen staat en zoiets op moet lossen. Maar ook met de klemmen rechtstreeks op de accu werd er niet voldoende spanning opgewekt om de auto aan de praat te krijgen. Als laatste oplossing werd de auto rechtstreeks met de vrachtwagen verbonden, zonder resultaat. Uiteindelijk dacht de Bovag-man nog een laatste redmiddel te weten: de klemmen van de mobiele krachtbron, met daarop de verbinding met de vrachtwagen aan de auto koppelen en nog eens proberen. Wonder boven wonder gaf dat wel resultaat, maar toen bleek de motor zo'n vreemd lawaai te maken én te stinken, dat hij het helemaal niet meer vertrouwde en de Picasso alsnog aan de sleep heeft gehangen om hem naar de garage te brengen.

Zo stonden wij om 2 uur vanmiddag bij Vloet in Mill waar de auto gemaakt zal worden. Gelukkig bleek er nog een leenauto beschikbaar, zodat mijn echtgenoot volgende week gewoon naar zijn werk kan en ik hier met mijn eigen auto ook mobiel blijf in Mill. Wat dat betreft werkt de mobiliteitspas van de Bovag dus wel. Daarna begonnen we eigenlijk pas aan onze zaterdag, gelukkig stonden er geen dringende zaken op het programma. Onze misgelopen lunch in Den Bosch bewaren we voor volgende week en de inkopen die echt moesten vandaag, hebben we in Uden gedaan. We zijn vooral blij dat we gisteravond de auto met pech en al gelaten hebben voor wat het was, het zou anders wel een hele late en koude vrijdagavond zijn geworden.

Deze week op IMMUUN: Beschikbaar gesteld aan de wetenschap
Deze week op Station Mill: Lange Lindenlaan