Een week waarin je de tel kwijtraakt

Wat voor dag is het vandaag? Dat heb ik me deze week meerdere malen afgevraagd! Als je op zondag terugkomt van een heerlijk weekend Antwerpen en je hebt 2 dagen later alweer een weekend-gevoel, dan wil je de tel wel eens kwijtraken. Alhoewel er de laatste week nog keihard gewerkt moest worden om de magische deadline op 1 mei te halen, overheerste toch het gevoel dat je ook hebt als het bijna vakantie is. De deadline is voor mezelf gehaald, het zal alleen nog een week of 2 duren voordat de buitenwereld daar weet van heeft. Communiceren in deze weken is namelijk niet eenvoudig. De mensen die je nodig hebt, hebben de 'meivakantie' al helemaal in hun systeem en er wordt op veel plaatsen op halve kracht gewerkt. - Vreemd vind ik het en een echt Nederlands verschijnsel om het werk om (veel) vakanties heen te bouwen in plaats van een vakantie te zien als iets wat je verdient na heel lang en hard werken. Het is verbazingwekkend hoeveel Nederlanders er nú op vakantie zijn en over 2 maanden alweer een paar weken vertrekken voor hun zomervakantie. Daarna is het al snel weer tijd voor de herfstvakantie en de kerstvakantie. Het nieuwe jaar beginnen we met de voorjaarsvakantie en in de meivakantie gaan we er nog snel even hélemaal tussenuit! Heel Nederland lijkt wel één grote schoolvakantie, wat hebben we het toch allemaal moeilijk! - Het komt er dus op neer dat je moet wachten tot half mei voordat je iets nieuws op de markt brengt. Een persbericht heeft nu weinig zin volgens mijn opdrachtgever, dus wordt de wereld pas ná Pinksteren op de hoogte gesteld van het heuglijke feit dat de Stichting Gut Flora een nieuwe website heeft. Tot die tijd draait de oude site gewoon door en staat de nieuwe zo lang op een ander domein. Deze weken gebruiken we dat domein om zoveel mogelijk mensen naar de nieuwe site te laten kijken en eventuele op- en aanmerkingen te verwerken. Dan is die meivakantie toch nog ergens nuttig voor! Aan die deadline van 1 mei heb ik voor mezelf gewoon vastgehouden en op die donderdagavond 11 uur kon er een mail naar de opdrachtgever dat de site klaar was. De brochure was al eerder afgerond, rest alleen nog het persbericht en de verspreiding. En daar blijk ik nu opeens zeeën van tijd voor te hebben!
Terug naar 'de week': vóór 1 mei was het ook nog Koninginnedag natuurlijk. Van de dag zelf heb ik niet veel gemerkt, wat drukte in de straat voor mijn raam, er klonk wat muziek in het dorp en met een half oog zag ik op de TV dat het oranjehuis deze dag vooral in het roze was. Maar aan het eind van de middag hadden wij ook ons verzetje, we gingen naar Eindhoven voor een optreden van de Golden Earring. Al ruim 36 jaar betekent deze band meer voor ons dan de gemiddelde popgroep, dus een concert van hen bijwonen is voor ons altijd een feest! Voor de mensen die dit niet weten: tijdens een optreden van de Earring op 15 december 1971 raakte het 'aan' tussen mijn echtgenoot en mij, sinds die tijd zijn wij dan ook trouwe fans van de band en van elkaar!
Op 1 mei ging het koninginnedaggevoel in Mill nog gewoon door (zie Station Mill) en de vraag 'Wat voor dag is het vandaag eigenlijk?' kwam steeds vaker in me op. Dat zal er ook alles mee te maken hebben gehad dat we op 2 mei alweer voor een weekend moesten afreizen naar Kloster Seeon bij München. Daar zit ik nu deze blog te schrijven, terwijl mijn echtgenoot naar de ochtendsessie is. Vanmiddag moet hij zelf de keynote lecture geven, over het omstreden pancreatitis onderzoek dat een paar maanden geleden voortdurend in het nieuws was. In Nederland lijkt de aandacht daarvoor nu afgezwakt, maar in wetenschappelijke kringen is het nog geen dag rustig geweest over deze kwestie. Ook internationaal komen er steeds meer vragen, zoals vorige maand in Wenen en nu dus in Duitsland. Bij de lezing over dit onderzoek zal ik zeker in de zaal zitten, maar nu even niet. Eerst dit afmaken, daarna wat mail beantwoorden en dan even lekker genieten van het prachtige weer (de zon brandt al op mijn rug terwijl ik lekker bij het open raam zit) en de mooie omgeving. We logeren in een monumentaal klooster (van de Heilige Benedikt von Nursia) dat is gelegen aan, of eigenlijk meer ín de Klostersee. Ik ga zo direct naar buiten en wandel dan over het bruggetje naar het dorp Seeon. Het is hier erg rustig, toen ik net naar buiten keek zwom er een moeder eend met een hele sliert kuikentjes achter zich aan voorbij. Een lief dorpje waar je in de verte de besneeuwde Alpentoppen ziet liggen. Vanochtend even genieten, straks naar de lezingen. En morgenochtend vroeg op om weer op tijd op het vliegveld in München te kunnen zijn. Daarna hebben we dan nog een extraatje: we beginnen de volgende week ook weer met een vrije dag. Je zou van minder je ritme kwijtraken!

Nog net op tijd voor de lunch heb ik de foto's van mijn wandeling rond het meer in een album gezet. Klik op de afbeelding:

Seeon, een wandeling rond het meer (Klostersee)