De Brug

Wij gingen naar Bommel om de brug te zien. Dat is niet helemaal waar, wij gingen naar Waardenburg om de brug te zien. En zelfs dat klopt niet, want wij gingen naar Leerdam op kraamvisite. Het was een uitgestelde kraamvisite, de baby werd al in januari geboren, maar eerder waren er omstandigheden die dit bezoek verhinderden. Nu, na bijna 3 maanden na de geboorte, was het dan eindelijk zover. In de week dat er ook een koninklijke baby geboren werd, bezochten wij Julia (ook al bijna een koninklijke naam dus) die met trots op haar rompertje verkondigt dat papa haar koning is. Een meisje dat mijn hart nu al gestolen heeft. Ik maak het namelijk niet zo vaak mee dat de baby die ik op schoot krijg me een brede glimlach schenkt. Een prachtig, actief kind dat het nu al zonde van de tijd vindt om de hele dag te slapen. Dat belooft wat voor de toekomst...
Op de terugweg gingen wij dus bij Waardenburg van de snelweg af om de werkzaamheden aan de oude brug bij Zaltbommel te bekijken. Dit weekend zijn ze daar begonnen met de sloopwerkzaamheden van de brug zelf, de toegang tot de brug was al veel langer afgesloten. Het viel niet mee om echt in de buurt van de brug te komen. Vanaf het witte kerkje van Waardenburg, voor veelgebruikers van de A2 een herkenbaar bouwwerk, kun je tevoet over de dijk en dan meteen na de spoorbaan rechtsaf. Je komt dan op een pad langs het spoor, maar op een gegeven moment loopt dat pad dood tegen de spoorbrug aan. Gezien het drukke treinverkeer is het niet raadzaam om daar de rails over te steken, in de 20 minuten dat wij er liepen passeerden er 5 treinen! Toch heb ik geprobeerd om een paar karakteristieke foto's te maken, met vaag op de achtergrond de toren van Zaltbommel.
Nog even en de oude brug is er niet meer. De brug waarvoor wij heel vaak in de file hebben gestaan. Voordat de Martinus Nijhoffbrug klaar was, moest je over de oude brug die voor het verkeer in noordelijke én zuidelijke richting samen waarschijnlijk smaller was dan voor één richting van de nieuwe brug. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik daar de eerste keer overheen reed. Net terug uit Philadelphia waar alles breed - breder - het breedst was, moest ik voor mijn gevoel met de auto over een smal fietspad terwijl de tegenliggers probeerden om mijn buitenspiegel aan flarden te rijden. Met het zweet in de handen en drukke kinderen op de achterbank haalde ik de overkant. Maar zoals alles, als je iets maar vaak genoeg doet, wen je overal aan. Dat gold zeker voor het gebruik van de brug.
De nieuwe brug is natuurlijk prachtig, maar speciale herinneringen heb ik er (nog) niet aan. De files staan nu ergens anders, een stuk verder waar de A2 weer smaller wordt. En als dat ooit verholpen wordt, ontstaan ze wel weer op een andere plaats...

Deze week op Station Mill: Zomergevoel